Karaman ahlak kurbanı liselilerin üzerinde tepiniyor

Karaman’da yaşanan ve 17 yaşındaki bir lise öğrencisinin ölümüne neden olan trajik olay, toplumumuzun aile, eğitim ve güvenlik sistemlerindeki derin sorunları açığa çıkarıyor. Bu üzücü olay, sadece bir cinayet değil; çocuklarımızın nasıl bu hale geldiğini, onlara nasıl bir ortam sunduğumuzu düşünmemiz için de bir uyarıdır. Olay sonrası yapılan açıklamalar ve suçlamalar, eksik olanın yalnızca fiziksel güvenlik değil, temel değerler olduğuna işaret ediyor.

SAHİP ÇIKILMAYAN ÇOCUKLAR: EKSİK KALAN AİLE DESTEĞİ

Bu trajedinin merkezinde, annesi ve babası hayatta olduğu halde, sağlıklı bir aile ortamı sağlanamadığı için devlet korumasına alınmış bir çocuk var. Ailesi tarafından ihmal edilen, bir yuvanın sıcaklığını hissedemeyen çocukların koruyucu bir yapıya yönlendirilmesi, ailelerin sorumluluklarını yerine getirmekteki yetersizliğini gözler önüne seriyor. Çocukların, sevgi ve şefkatin eksik olduğu ortamlarda büyüyerek dış dünyada yanlış bağlar kurmaları, toplumun geleceğini tehdit eden bir durumdur. Yaşanan olay, bu gençlerin öfkeyle dolarak birbirlerine husumet beslemesinin köklerinin, eksik aile desteğinde ve çocuklara sunulamayan sağlıklı rehberlikte aranması gerektiğini gösteriyor.

GÜVENLİK ZAFİYETLERİ: YÜZEYSEL ÖNLEMLER SORUNU ÇÖZMEZ

Toplum olarak çözümü yalnızca güvenlik tedbirlerinde arıyoruz; okullara x-ray cihazları yerleştirmeyi ve güvenlik görevlisi istihdam etmeyi tartışıyoruz. Ancak bu, eğitimin özüne yapılacak bir hakarettir. Bu önlemler yüzeyde etkili gibi görünse de, gerçek çözüm gençlerin erdemli bireyler olarak yetiştirilmesindedir. Çocuklarımızın, ellerinde silah değil, sevgi ve ahlakla topluma kazandırılmadığı sürece, fiziksel tedbirlerle uzun vadeli sonuçlar almak mümkün olmayacaktır. Bu olay bize, güvenliğin sadece fiziksel değil, aynı zamanda zihinsel ve ahlaki bir çerçevede sağlanması gerektiğini hatırlatıyor.

TOPLUMUN BİREYSEL SUÇLAMALARI VE MEDYANIN MAGAZİNSEL YAKLAŞIMI

Yaşanan acının ardından, amca okul yönetimini ve adalet sistemini, acılı baba ise çocuğun annesini suçlayarak trajediyi kişisel sorumluluklara indirgiyor. Medyada bu açıklamaların magazinleştirildiği, toplumun odak noktasının çocukların gerçek ihtiyaçlarından uzaklaştığı görülüyor. Oysa, bireysel suçlamalar kimseyi geri getirmiyor; bu çocukların nasıl bu hale geldiğini sorgulamak ve köklü çözümler aramak asıl mesele olmalıdır. Herkes kendi bakış açısıyla suçlu ararken, çocuklarımızın neden şiddete yöneldiğini, aile yapısının ve eğitim sisteminin hangi noktalarda yetersiz kaldığını konuşmuyoruz.

AHLAKİ DEĞERLERİN VE EĞİTİM SİSTEMİNİN ÇÖKÜŞÜ

Bu olayın gösterdiği tek gerçek, aile yapımızın ve eğitim sistemimizin çocukları sağlıklı bir şekilde yetiştiremediğidir. Toplum olarak gençlerimize gereken özeni göstermediğimiz, onlara insan sevgisini, empatiyi ve toplumsal sorumluluğu aşılamadığımız bir gerçektir. Çocuk yaşta "husumet" kavramıyla tanışan bu gençler, bir yandan aile desteğinden yoksunken, öte yandan eğitimin eksikliği nedeniyle topluma sağlıklı bireyler olarak katılamamaktadır.

Bu olay, ülkemizin gençlerine sahip çıkmadıkça kaybedilen her gencin, toplumun ve ailelerin ortak bir sorumluluğu olduğunu bir kez daha hatırlatmalıdır. Çocuklarımızı yalnızca bireysel suçlamalarla değil, onları yaşatacak bir sevgi ve eğitim anlayışıyla koruyabiliriz.
 

ADEM DEMİREL