Karaman’da yaşam, herkes için eşit şartlarda akmıyor. Özellikle de R. E. gibi hayatın zorluklarıyla küçük yaşlardan itibaren mücadele edenler için… Anne babasını kaybeden, şiddete maruz kalan, sokakta kalma tehlikesiyle yüz yüze gelen, 18 yaşında ise böbrek yetmezliği nedeniyle ömür boyu diyalize mahkûm olan R. E.’nin hayatı, Karaman’daki sosyal destek mekanizmalarının yetersizliğini gözler önüne seriyor.
Yetim büyümek, hasta olmak, engelli olmak, işsizlikle mücadele etmek… Tüm bunlar tek bir kişiyi, R. E.’yi bulmuş durumda. Üstelik Karaman’daki kamu kurumları ve sivil toplum kuruluşları da ona kapılarını açmamış. Belediye, valilik ve sosyal yardım derneklerine yaptığı başvurular sonuçsuz kalmış.
28 yaşındaki R. E., zorlu bir hayat mücadelesi veriyor. Kronik Böbrek Yetmezliği (KBY) nedeniyle haftada üç gün diyaliz tedavisi gören ve yüzde 98 engelli raporu bulunan R. E., aynı zamanda yüzde 40 işitme kaybı yaşıyor. Hayatta ne ailesinden ne de devlet kurumlarından yeterince destek görebilen bu genç adam, şimdi kendi ayakları üzerinde durmak için iş arıyor. Ancak Karaman’da yaptığı tüm başvurular sonuçsuz kalmış durumda.
KÜÇÜK YAŞTA HEM YETİM HEM ÖKSÜZ KALDI
R. E.’nin yaşamı, daha çocukluk yıllarında zorluklarla doluydu. Anne ve babasının ayrılığıyla başlayan süreç, büyük travmalarla geçti. Çocuk esirgeme yurdu tehdidi, aile içinde yaşanan şiddet ve sevgisizlik, onu daha küçük yaşta hayata karşı mücadele etmek zorunda bıraktı. Annesinin KBY hastalığı nedeniyle hayatını kaybetmesi, ardından bir yıl sonra babasını trafik kazasında kaybetmesiyle tamamen yalnız kaldı.
Küçük yaşlarda çalışmaya başlayan R. E., 13 yaşında İzmir’e giderek sıhhi tesisat işinde çıraklık yaptı. Ancak burada da zorluklar peşini bırakmadı. Hem çalışıp hem de ailesini geçindirmeye çalışırken, evde yaşanan şiddet ve istismar olaylarına şahit oldu. Üvey ailesinin ihmali ve baskılarıyla büyüyen R. E., sürekli olarak dışlanarak, evden kovularak hayata tutunmaya çalıştı.
HASTALIK HAYATINI DEĞİŞTİRDİ
Zorlu çalışma koşulları içinde yıllarca sömürülen R. E., 18 yaşına geldiğinde böbreklerinin iflas ettiğini öğrendi. Hayatının en büyük dönüm noktası olan bu teşhis, onun için ağır bir yük oldu. Sürekli diyalize girmek zorunda kalan genç adam, iş bulamaz hale geldi. Üvey annesinin baskıları ve şiddeti nedeniyle defalarca evden atıldı, en sonunda Karaman’a geri döndü. Ancak burada da sığınacak bir yeri olmadan, başkalarının yanında yaşamak zorunda kaldı.
Sürekli iş arayan, ancak engelli olduğu için hiçbir kurum ve iş yeri tarafından istihdam edilmeyen R. E., Karaman Belediyesi, Karaman Valiliği ve birçok sivil toplum kuruluşuna başvuruda bulundu. Ancak tüm kapılar yüzüne kapandı. “Çalışmak istiyorum ama kimse bana şans tanımıyor” diyen genç adam, yetkililere sesleniyor.
"BENİM GİBİLERİN SESİNİ DUYUN"
R. E., sadece kendisi için değil, benzer durumda olan tüm bireyler için sesini duyurmak istiyor. “Anne babasız büyüyen çocuklar için psikolojik destek şart. Üvey ailelerin gözetim altında olması gerekiyor. Devlet, bizim gibi engelli bireyleri sadece yardımlarla değil, iş fırsatlarıyla da desteklemeli” diyor.
Şu an Karaman’da küçük bir apart dairesinde tek başına yaşayan R. E., hayata tutunabilmek için bir iş bekliyor. Yetkililer ve hayırseverler, bu genç adama destek olacak mı?
Gazete Anadolu olarak, R. E.’nin iş bulabilmesi için çağrımızı yineliyor ve diyoruz ki eğer R. E.’nin hayatına dokunmak istiyorsanız bizimle iletişime geçin.
Yorumlar
Kalan Karakter: