En büyük engel...

Bir şehir düşün, ışıkları bol ama gönülleri karanlık
Kaldırımlar yüksek, yollar dar, düşünceler yabancı...
Sonra bir insan düşün, sessizce savaşan
Her güne yeniden tutunan, her nefeste umut arayan bir yürek...
Engel dediğin ne sandalyededir, ne baston da
Ne duyamayan bir kulakta, nede göremeyen bir gözde
En büyük engel, kalplerde saklı önyargıda
İnsan doğup büyürken, içine işlenen umursamazlıkta...
Bir asansör bozulur, bir rampa unutulur
Ama, kimsenin aklına gelmez
Bir rampanın eksikliği, bir insanın özgürlüğünü eksiltir
O asansörün susması, bir yaşamı bekletir...
Toplum konuşur; "engelsiz yarın "diye
Ama bazen en büyük bariyeri yine toplum kurar
Bir bakış küçümser, bir söz incitir
Bir davranış yok sayar, bir omuz dönüp gider...
Oysa engellilik bir" eksiklik "değil
Her insan gibi bir hayatın kendine özgü hâli
Bir gökkuşağı gibi, farklı renkler farklı yolculuklar  
Aynı yağmurdan geçip aynı güneşi isteyen...
Gözleri görmeyen biri, kalbiyle görür dünyayı
Kulakları duymayan biri, sessizliğin şiirini bilir
Yürüyemeyen biri belki hayata en sağlam duran
Zihinsel engelli biri, temizliğin en saf halini taşır...
Bir toplum düşün ki; herkes birbirine el uzatır
"Yardım mı istiyorsun" diye sormak ayıp değildir
Bir gülüş paylaşılır, bir kol destek olur
Bir engel bir anda iki kişiyle hafifler...
Asıl dönüşüm o zaman başlar
Bir farkındalık konuşur dilden dile
Bir duyarlılık yayılır sokaklara
Ve, insanlar anlar ki;
Her birey aynı değerde, aynı hakta, aynı onurda doğar...
Çünkü, insanı insan yapan
Bedenin şekli, sesin tınısı ve yürümenin biçimi değildir
Birlikte yaşama sevinci ,saygı, nezaket ve vicdandır
Toplum o zaman toplum olur
Kimseyi arkada bırakmadığında, kimseyi "farklı" diye ayırmadığında...
Ve sonunda anlaşılır temel gerçek;
Engel, insanın görmediği duvarda değil,
Birbirine açmadığı kucaktadır
Engel varsa aşılır 
Çünkü; insan insana yoldaştır...