En büyük engel...

Bir şehir düşün, ışıkları bol ama gönülleri karanlık Kaldırımlar yüksek, yollar dar, düşünceler yabancı... Sonra bir insan düşün, sessizce savaşan Her güne yeniden tutunan, her nefeste umut arayan bir yürek... Engel dediğin ne sandalyededir, ne baston da Ne duyamayan bir kulakta, nede göremeyen bir gözde En büyük engel, kalplerde saklı önyargıda İnsan doğup büyürken, içine işlenen umursamazlıkta... Bir asansör bozulur, bir rampa unutulur Ama, kimsenin aklına gelmez Bir rampanın eksikliği, bir insanın özgürlüğünü eksiltir O asansörün susması, bir yaşamı bekletir... Toplum konuşur; "engelsiz yarın "diye Ama bazen en büyük bariyeri yine toplum kurar Bir bakış küçümser, bir söz incitir Bir davranış yok sayar, bir omuz dönüp gider... Oysa engellilik bir" eksiklik "değil Her insan gibi bir hayatın kendine özgü hâli Bir gökkuşağı gibi, farklı renkler farklı yolculuklar   Aynı yağmurdan geçip aynı güneşi isteyen... Gözleri görmeyen biri, kalbiyle görür dünyayı Kulakları duymayan biri, sessizliğin şiirini bilir Yürüyemeyen biri belki hayata en sağlam duran Zihinsel engelli biri, temizliğin en saf halini taşır... Bir toplum düşün ki; herkes birbirine el uzatır "Yardım mı istiyorsun" diye sormak ayıp değildir Bir gülüş paylaşılır, bir kol destek olur Bir engel bir anda iki kişiyle hafifler... Asıl dönüşüm o zaman başlar Bir farkındalık konuşur dilden dile Bir duyarlılık yayılır sokaklara Ve, insanlar anlar ki; Her birey aynı değerde, aynı hakta, aynı onurda doğar... Çünkü, insanı insan yapan Bedenin şekli, sesin tınısı ve yürümenin biçimi değildir Birlikte yaşama sevinci ,saygı, nezaket ve vicdandır Toplum o zaman toplum olur Kimseyi arkada bırakmadığında, kimseyi "farklı" diye ayırmadığında... Ve sonunda anlaşılır temel gerçek; Engel, insanın görmediği duvarda değil, Birbirine açmadığı kucaktadır Engel varsa aşılır  Çünkü; insan insana yoldaştır...