İğrenç bir zamandayım

Yürüyen heykellerle aynı müzedeyim ben...  Konuşan mumyalara kimden söz edeyim ben...  Fikren işkencedeyim, ruhen cezadayım ben...  Korkaklığın sükûtu kol geziyor her yerde, Sanki tek başımayım, tek kişilik mahşerde.  Putların gölgesinde dans eder akbabalar  Söz sokakta dolaşır, öz zindanda çabalar  Atılan ucuz tafra selâmlar, merhabalar.  En temiz topraklara gül eksem mantar biter.  Yollar sırat köprüsü, durmak düşmekten beter.  Kaybettim mesafeyi, zamandan uzaklaştım,  Sevgi diye sarıldım, isyanla kucaklaştım.  Ne kendimden kurtuldum, ne kendime yaklaştım.  Toprağın üstü mezar, zevke dalmış ölüler  Can sıkmaya yetiyor canlı kalmış ölüler.  Fuhuş yuvası sanki en görkemli binalar,  Çamur evlât doğurur taş yürekli analar.  Resmen hâk tevzi eder hakkı boğan canavar.  Koşanlar, yarışanlar.. Dehşet ötesi dehşet,  Akıl karaya vurdu, gırtlağı geçti vahşet.  Meydanlar tıklım tıklım, caddeler salkım saçak  Kölelik histerisi yayılmış köşe, bucak  Elli tane hokkabaz, elli milyon oyuncak.  Müdür ve müdüriçe müzenin bekçileri  Aferine çalışır düzenin bekçileri.  Mülkü kazanan ayrı, tasarruf eden ayrı;  Hisseler neden farklı, hâk, hukuk neden ayrı;  Hasta yaşar deniyor, baş ile beden ayrı;  Mantık yürütmek yasak, itiraz eylemek suç  Neşe, eğlence, cinnet.. yatıp uyumak korkunç.  Güvenmek aldanmaktır, ölçü-tartı izafî;  Mert-namert, güzel-çirkin, eksi-artı izafî; Çoğunun cebindeki kimlik kartı izafî;  Kim kimdir? Kim kim değil? Anlamak ve bilmek zor, Oynanan komediye gül diyorlar, gülmek zor.  Figüran heykeller var kül tablası boyunda,  Yedi yüz göbek atar dakikalık oyunda,  İşlenen her günaha kurt da ortak, koyun da.  Kalmışım ara yerde, tozdayım, dumandayım  Kirli bir mekândayım, iğrenç bir zamandayım. 24.07.1991 Abdurrahim Karakoç (1932 - 2012) Akıl Karaya Vurdu, S. 28-29